Jednym z najpiękniejszych i najważniejszych dokumentów o św. Maronie jest krótki, bardzo wzruszający list wysłany przez św. Jana Chryzostoma do św. Marona z miejsca jego wygnania w Kaukazie w Kapadocji Armenii Segunda na Półwyspie Krymskim (dziś miasto Göksun, Kahramanmaraş, w Turcji) w roku 405.
LIST ŚW. JANA CHRYZOSTOMA DO ŚW. MARONA
“Więzi życzliwości i przyjaźni, które nas z Tobą łączą, zachowują się tak, jakbyś był z nami, ponieważ oczy miłosierdzia skracają dystans i nie słabną z upływem czasu. Chciałbym napisać do Ciebie o wiele więcej, gdybyś nie był tak daleko i gdyby podróżnicy do twoich stron nie byli tak nieliczni. A teraz przekazujemy Ci życzliwe pozdrowienia i cieszę się, że wiesz iż nie zapomnimy o Tobie, dokądkolwiek się udam, tak długo Ciebie mam w moim sercu. W takim wypadku nie oszczędzaj nam wiadomości o swoim dobrym samopoczuciu i zdrowia. W rzeczy samej wieść o twoim zdrowiu daje mi z daleka, wielką radość w moim obcym stanie, tak oto moja dusza się cieszy wiedząc, że masz się dobrze i wszystko, o co Cię proszę, to byś modlił się za mnie do Boga.”
(Jan Chryzostom w Patrologiae Graecae, t. 51.3, 1862, epist. 36, kol. 630).
Czytanie z Liturgia Godzin z Teodoreta z Cyru
Pod koniec IV wieku – około 370 roku – w górzystym mieście Cyr położonym siedemdziesiąt kilometrów na północny zachód od Aleppo, mieszkańcy tego regionu byli pod wrażeniem biografii współczesnego eremity Marona. Zasłynął z ascetycznego życia i stał się pionierem i twórcą życia pustelniczego na świeżym powietrzu, w ten sposób wielu mężczyzn i kobiet poszło w jego ślady.
Kiedy historyk i teolog Teodoret z Cyru rozpoczął swe pełnomocnictwo w swojej diecezji w
423 roku, opowiedział nam o Świętym Maronie, który zmarł już w 410 roku. I że Pan już
„zasiał ten kwitnący ogród na całym obszarze”.
W rzeczywistości święty Maron zmarł, zanim Kościół podzielił się na grupy, strony i
wyznania – z wyjątkiem arianizmu, który dołączy do Kościoła zachodniego. Dlatego Maron
jest świętym w Kościele powszechnym. Maron reprezentuje chrześcijanina uczciwego wobec
siebie, wiernego swojemu środowisku i oddanego dawaniu świadectwa Ewangelii.
