Niech święto naszego Ojca i Patrona rozbudzi w nas radość bycia autentycznymi chrześcijanami w Kościele i w świecie. Wierni wezwaniu, które Pan kierował do nas!
Zachęcamy: Modlitwa do Św. Marona
Kościół katolicki ma dwie główne gałęzie, zachodnią (Kościół Rzymski) i wschodnią. W obrębie Kościoła Wschodniego działają cztery patriarchalne siedziby główne, które odegrały ważne miejsce w historii: Jerozolima, Aleksandria (Egipt), Antiochia i Konstantynopol. W obrębie Tradycji antiocheńskiej funkcjonują dwa ryty: syryjsko-zachodni i syryjsko-wschodni. Kościół maronicki należy do Kościołów Tradycji syryjsko-zachodniej, której językiem liturgicznym jest syriacki (syro-aramejski).
Kościół maronicki wpisuje się w bogatą tradycję chrześcijaństwa wschodniego, będąc jedną z najstarszych wspólnot w całym chrześcijaństwie. Kościół ten jest jedynym spośród wszystkich Kościołów Wschodnich, który na przestrzeni wieków pozostawał cały czas w pełnej komunii z Rzymem, pomimo ogromnie bolesnych doświadczeń. Co więcej, Kościół ten jest jedynym w swoim rodzaju w Kościele powszechnym w tym sensie, że wszystkie inne Kościoły katolickie [wschodnie] mają „równoległe” do siebie jeden lub więcej bliźniaczych Kościołów niekatolickich, a Kościół maronicki nie ma takiego.
Maronici zawdzięczają swoje imię św. Maronowi. W starożytnych dokumentach syryjskich możemy odczytać następujące słowa: „wierni z Beit Maron (Domu Marona)”, „chalcedończycy z Beit Maron”, „Ci z Maron”. Słowa te oznaczają to samo, co Maronici – lud, który w Patriarchacie Antiochii podążył za orientacją religijną św. Marona i jego uczniów.
Kościół maronicki jest w pełnej komunii z Kościołem rzymskokatolickim, uznając autorytet papieża. W Libanie Kościół maronicki ma swój własny obrządek, odmienny od łacińskiego, przyjętego przez zachodnich katolików. W obrządek maronickim Msza Święta jest sprawowana w języku syryjsko-aramejskim, pokrewnym z tym, którym mówił Jezus Chrystus.
Kościół katolicki ma dwa „płuca”: zachodnie, zwany inaczej rzymskim, i wschodnie. W obrębie Kościoła Wschodniego znajdują się cztery patriarchalne siedziby główne, które odgrywały ważną rolę w historii: Jerozolima, Aleksandria (Egipt), Antiochia i Konstantynopol. W obrębie Kościoła antiocheńskiego znajdują się dwie grupy: syryjsko-zachodnia i syryjsko-wschodnia. Kościół maronicki jest częścią grupy Kościołów syryjsko-zachodnich, których językiem liturgicznym jest syriacki. Kościół maronicki wpisuje się w bogatą tradycję chrześcijaństwa wschodniego, będąc ludem zakorzenionym w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.
Kościół maronicki jest jedynym spośród wszystkich Kościołów Wschodnich, który na przestrzeni wieków pozostawał w pełnej komunii z Rzymem, pomimo ogromnych bolesnych doświadczeń, jakie przeszedł ze strony tzw. monofizytów, Bizantyjczyków, mameluków i Osmanów (Turków). Co więcej, Kościół ten stanowi jedyne w swoim rodzaju zjawisko w Kościele powszechnym. Wszystkie inne Kościoły katolickie mają równolegle do siebie jeden lub więcej bliźniaczych Kościołów oddzielonych od katolicyzmu.
