Grecki termin Δωδεκαόρθον (Dodekaórton, tłumaczony również jako Dodecayorton) odnosi się do zestawu 12 centralnych świąt cyklu liturgicznego w świecie bizantyjskim.
W obrządku maronickim mamy 12 świąt:
1) Zwiastowanie Maryi
2) Boże Narodzenie
3) Chrzest Pański (lub Epifania)
4) Ofiarowanie Dzieciątka Jezus w świątyni (lub Candlemas)
5) Przemienienie Pańskie
6) Wjazd Jezusa do Jerozolimy
7) Wskrzeszenie Łazarza
8) Ukrzyżowanie Pana
9) Zmartwychwstanie Pana
10) Wniebowstąpienie Pana
11) Zaśnięcie Maryi (lub Wniebowzięcie Maryi)
12) Przyjście Ducha Świętego (lub Pięćdziesiątnica).
Są one pogrupowane w dwie klasy:
(a) święta z ustaloną datą
b) święta o ruchomej dacie (tak jak są one stałe w stosunku do Wielkanocy).
Z kolei daty (stałe lub ruchome) dzielą się na dwie grupy: a) święta poświęcone Panu Bogu i b) święta poświęcone Matce Bożej.
Każde ze świąt jest reprezentowane przez swoją ikonę – zilustrowaną zgodnie z interpretacją Pisma Świętego – a w dniu jego obchodów odpowiednia ikona jest umieszczana na mównicy w centrum kościoła.
Cykl Dwunastu Uczt lub Δωδεκαόρθον (Dodekaórton) syntetyzuje życie Chrystusa poprzez święta liturgiczne i zaczął się kształtować w pismach patrystycznych od VII wieku, chociaż został spopularyzowany raczej przez ikonografię niż przez słowa. Δωδεκαόρθον (Dodekaórton) powstaje, w najszerszym znaczeniu, w obrazach malowanych na różnych materiałach (płótna, ściany, drewno itp.) i w różnych miejscach (klasztory, kościoły, pałace itp.), lub w płaskorzeźbach na kamieniu, kości słoniowej, steatycie itp. Najstarsze modele pochodzą z XI wieku.
Kanon Dwunastu Uczt, przedstawiony na ikonach, jest zazwyczaj zilustrowany w formie tabeli z czterema rzędami po trzy sceny w każdym (Muñoz Martinez, 2005):
1 – trzy sceny z Dzieciństwa Pańskiego (Zwiastowanie, Narodzenie i Ofiarowanie).
2 – trzy sceny z życia publicznego Jezusa (Chrzest, Przemienienie, Wskrzeszenie Łazarza).
3 – trzy sceny Męki i Zmartwychwstania Chrystusa (Wjazd do Jerozolimy, Ukrzyżowanie i Zmartwychwstanie).
4 – trzy sceny po Zmartwychwstaniu (Wniebowstąpienie, Zesłanie Ducha Świętego, Wniebowzięcie Maryi).
Rozwój ikonograficzny Δωδεκαόρθον (Dodekaórton) miał bezpośredni wpływ na kształtowanie syro-zachodniego roku liturgicznego, który Kościół maronicki przeżywa w swoich cyklach liturgicznych. (Badwi, 2006)
