Konstytucja Pustelników | دستور الحبساء

Wszelkie prawa zastrzeżone.
Poniższy tekst jest tłumaczeniem oryginalnego tekstu w języku arabskim.

Pustelnie klasztorne w Libanie były pozbawione prawodawstwa i centralizacji. Jednak od momentu powstania Libańskiego Zakonu Maronitów, jeden z założycieli ojciec Abdalla Kara’li poświęcił specjalny rozdział w prawodawstwie, który określał obowiązki „pustelników i osób żyjących samotnie.

Jednak w miarę jak wzrastała liczba pustelników i pustelni, to zwięzłe prawodawstwo przestawało wystarczać na potrzeby życia pustelniczego. Ojciec Ignacy Blejbel, wikariusz generalny, w 1810 roku dodał trzynaście zobowiązań jako wyjaśnienie i rozszerzenie prawa podstawowego.

Poniżej przedstawiamy zobowiązania, które ojciec Szarbel ustanowił w dniu swojego wstąpienia do pustelni:

1. Kto pragnie odosobnić się w pustelni, nie powinien działać z własnej woli, lecz jest zobowiązany uzyskać upoważnienie i błogosławieństwo przełożonego generalnego.
2. Osoba ta musi być w pełni świadoma, że nie izoluje się po to, aby uciec od praw i obowiązków monastycznych, ale raczej po to, aby osiągnąć doskonałość poprzez praktykowanie cnót i umartwień, a także wykonywanie wszelkich czynności duchowych i fizycznych, które nie przeszkadzają jej w zachowaniu milczenia i pobożności.
3. Jeśli chodzi o stopień i postęp, pustelnicy muszą przestrzegać porządku ustalonego przez przełożonego generalnego we wspólnej pracy. Jeśli chodzi o praktyki prywatne, takie jak posty czy nocne czuwania. Inicjatywa jest pozostawiona roztropności pustelnika. Jednak podążanie za radą swojego duchowego opiekuna byłoby działaniem bardziej uspokajającym.
4. Pustelnik ma obowiązek szanować wszystkich, zarówno swoich przełożonych, jak i podwładnych. Jest też zobowiązany w większym stopniu odnosić się z  szacunkiem wobec  przełożonego,  uważając go za  swojego przeora.
5. Zabronione są wszelkie spotkania w celu prowadzenia niepotrzebnych rozmów. W razie choroby pustelnik może rozmawiać z bratem w słowach pocieszających, zabawnych i pożytecznych dla zbawienia siebie, a także dla zwiększenia miłości do Boga.
6. Pustelnikiem jest każda osoba działająca pod tą nazwą, czyli każdy człowiek zachowujący samotność, tłumiący swoje zmysły i myśli, wychodzący ze swego odosobnienia tylko w skrajnej konieczności. Nie wolno mu przyjaźnić się z nikim innym, jak tylko z braćmi, którzy są dobrze ugruntowani w cnocie i mało mówią, ponieważ duża liczba dyskusji, nawet pożytecznych, zakłóca atmosferę modlitwy.
7. Pustelnik nie mieszka w celi, z której dochodzi odgłos płaczu, wzdychania w czasie  modlitwy lub śpiewu w  chwilach  rozdrażnienia.
8. Pustelnikowi nie wolno spożywać posiłków z kimś innym w swojej celi. Ma się też wystrzegać narzekania na jedzenie i picie, ponieważ przybył do pustelni, aby zrezygnować z przyjemności zmysłowych i rozsmakować się w Bożej miłości.
9. Pustelnik je tylko raz dziennie, o godz. 14.00. Posiłek ma mieć prostą formę. Można do niego dodać rośliny strączkowe lub oliwki itp. Każdy pustelnik, który pragnie większego samoumartwienia, ma się podporządkować opinii swojego przełożonego.
10. Pustelnik nie może trzymać w celi jedzenia ani napojów, prócz dzbanu z wodą, by nie wychodził na zewnątrz gasić pragnienie i aby nie rozpraszać myśli.
11. Pustelnik jest zobowiązany informować przeora o wszystkim, co mu szkodzi w zakresie mieszkania, ubrania lub jedzenia. Ma postępować zgodnie z radą ojca przełożonego.
12. Pustelnikowi nie wolno jeść mięsa, nawet gdy jest chory, chyba że za pozwoleniem przełożonego generalnego. Jeśli jego choroba trwa, wtedy albo zostaje odesłany do klasztoru, albo przestaje jeść mięso i przyjmuje śmierć jak prawdziwy pustelnik.
13. Kto nie poddaje się życiu pustelniczemu, lecz trwa w lenistwie i wytrwale oddaje się próżnym myślom, musi wrócić do klasztoru. Decyzja dotycząca tego należy do przełożonego lub przeora.

Do tych podstawowych obowiązków prawnych dodaje się prawo tradycyjne, które dzieli się na sześć artykułów[1]. Reguła ta obejmuje następujące elementy:

1. Wstęp kobiet na teren pustelni jest surowo zabroniony. Aby móc uczestniczyć we mszy świętej, muszą pozostać za spuszczoną „kratą” znajdującą się przy drzwiach zewnętrznych kościoła.
2. Pustelnik nie może ścinać włosów, lecz pozostawić je długie, jak osoba poświęcona Panu.
3. Nie wolno mu spożywać owoców, słodyczy i pić alkoholu. W dni postne powinien jeść tylko rośliny strączkowe przyprawione oliwą.
4. Milczenie jest obowiązkowe. A jeśli to konieczne, niech mówi krótko i po cichu.
5. Pustelnik ma ograniczyć sen do 5 godzin maksymalnie. Ma też odmawiać obowiązkiem modlitwy z brewiarza.

6. Nie powinien opuszczać pustelni bez pozwolenia przeora.

Wszelkie dodatkowe obowiązki, jak habity, włosiennica na ciele, czy pozostałe praktyki ascetyczne wymagają zgody przełożonego.

Z lektury tych przepisów jasno wynika, że Kościół, wystrzegając się pustelników poddających się własnym iluzjom, błędom, wszelkiemu rodzajowi ekstremizmu, przesady i oszustwa, otoczył powołania do życia ascetycznego przenikliwą troską, narzucając precyzyjne prawa oraz stały i uważny nadzór pustelników i ich zachowań.

[1] Reviewing the History of the Order, o. Blajbel, t. 1, s. 412.
©Maronicka Fundacja Misyjna

تأسيس محبسة مار بطرس وبولس وتسليمها للرهبانيّة اللبنانيّة المارونيّة

Założenie pustelni pod wezwaniem Świętych Piotra i Pawła
i przekazanie jej Zakonowi Libańskich Maronitów

Posiadłość, na której znajduje się obecnie pustelnia, została pierwotnie zakupiona przez Jusefa Bu Ramię i Dałuda Isę Chalife, dwóch wieśniaków pochodzących z Ehmeż. Znajduje się ona na terenie Ar-Rułeis w Annai, w miejscu ruin starożytnej świątyni. Posiadłość należała do szyickich szejków z rodziny Melhem. Przejęli oni dobra Maronitów, którzy zostali stąd wyparci po zamordowaniu patriarchy Gabriela II w 1367 r. przez mameluków.

W 1798 r. Jusef i Dałud, powodowani pragnieniem życia w ascezie i modlitwie, odbudowali sanktuarium i zamieszkali w nim, poświęcając je Przemienieniu Pańskiemu. Sanktuarium składało się z siedmiu pokoi i kościoła. Uzyskując błogosławieństwo arcybiskupa Żbejl i Batrun, Germanosa Tabeta, otrzymali nieograniczone prawo do dysponowania na rzecz klasztoru i jego utrzymania. Ci dwaj pobożni słudzy zaczęli nabywać i przyłączać do swoich dóbr ziemie stając się mnichami, którzy nie byli zależni od żadnego zgromadzenia zakonnego. Po przyjęciu habitu dołączyli do nich młodzi mężczyźni z Ehmeż, którzy przyczynili się do budowy klasztoru.

9 sierpnia 1812 r. maronicki patriarcha Juhanna El-Helu, sprzeciwiając się wyborowi poświęcenia klasztoru Przemienieniu Pańskiemu, wydał dekret zmieniający nazwę klasztoru na Świętych Piotra i Pawła. Następnie 20 listopada 1814 r. przesłał dokument przełożonemu generalnemu, ojcu Ignacemu Blejbelowi, przyznając zakonowi nieograniczone prawo do dysponowania klasztorem i jego dobrami. Ponadto patriarcha, zgodnie z życzeniem fundatorów, przyznał opatowi Blejbelowi prawo do wyznaczania jednego lub kilku kapłanów do służby w klasztornym kościele i dbania o sprawowanie Eucharystii i zaspokajanie potrzeb duchowych wiernych przybywających tam z pielgrzymką z Ehmeż.

Po tym, jak siedmiu mężczyzn zapisało swoje majątki klasztorowi Świętych Piotra i Pawła, którego posiadłości należą do Zakonu Libańskich Maronitów, wstąpili oni do zakonu, gdzie dwóch z nich otrzymało święcenia kapłańskie. W 1820 r. Zakon Libańskich Maronitów chciał zbudować klasztor poświęcony św. Maronowi na tym terenie. Opat Blejbel jednak, oceniając to miejsce jako nieodpowiednie ze względu na wiatry i zimno, wybrał wzgórze, na którym do dziś stoi klasztor św. Marona w Annai. W 1828 r. klasztor Świętych Piotra i Pawła stał się pustelnią. W tym samym roku zakończono pierwszy etap budowy klasztoru św. Marona i urodził się w św. Szarbel Machluf. Święty Szarbel spędził w tej pustelni dwadzieścia trzy lata, prowadząc ascetyczne i surowe życie, aż do śmierci w Wigilię Bożego Narodzenia 1898 roku.

الحبساء حسب الترتيب الزمنيّ

Pustelnicy w kolejności chronologicznej

1. Ojciec Elisza (Elizeusz) Kassab El-Hardini (1799-1875)
   Wstąpił do pustelni w 1830 roku i pozostał w niej aż do śmierci 13 lutego 1875 roku.

2. Ojciec Juhanna (Jan) Al-Akuri (1821-1859)
   Wstąpił do klasztoru Matki Bożej z Majfuk 15 sierpnia 1840 roku. W 1847 r. został wyświęcony na kapłana w klasztorze św. Cypriana i Justyny w Kfifan. Przez pewien czas mieszkał w pustelni z ojcem Eliszą, a następnie spędził resztę życia w klasztorze św. Antoniego Wielkiego w Kozhajji, gdzie zmarł 10 stycznia 1859 roku.

3. Ojciec Jułakim (Joachim) Al-Zuki (zm. w 1848 r.)
   Był kapelanem emira Baszira Asz-Szehabiego Drugiego, zanim został pustelnikiem. Najpierw wstąpił do pustelni klasztoru św. Antoniego Wielkiego, Łata Hub, Tannurin. Przez krótki czas przebywał u ojca Eliszy, by potem znów powrócić do pustelni Łata Hub, gdzie zmarł 1 grudnia 1848 roku.

4. Ojciec Libbaos Al-Ramati (1837-1914)
   Po złożeniu ślubów zakonnych 17 stycznia 1855 roku został wyświęcony na kapłana 15 września 1865 roku. Swoje życie kapłańskie spędził w pustelniach. Przez pięć lat mieszkał z o. Eliszą, a przez osiemnaście – z o. Szarbelem. Zmarł w pustelni św. Szallity (Artemiusza), w Kattara, 7 sierpnia 1914 roku.

5. Święty Szarbel Machluf (1828-1898)
   Wstąpił do pustelni 15 lutego 1875 r. i zmarł tam 24 grudnia 1898 r.

6. Ojciec Makarios Sałma Al-Meszmeszani (1840-1914)
   Przyjął habit zakonny 1 listopada 1871 r. w klasztorze św. Antoniego Wielkiego w Kozhajji. 25 lutego 1875 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Do pustelni wstąpił w 1880 roku jako sługa ojców Libbaosa i Szarbela, a po przeniesieniu ojca Libbaosa do Kattary został tam pustelnikiem. Pozostał tam aż do swojej śmierci 10 listopada 1914 roku.

7. Ojciec Antonios (Antoni) Al-Ghalbuni (1849-1930)
   Złożył śluby zakonne 1 marca 1868 r. w klasztorze św. Antoniego Wielkiego w Sir. Przez krótki czas mieszkał w pustelni, potem wrócił do klasztoru, a następnie przeniósł się do pustelni w Kattara, gdzie zmarł 17 maja 1930 r.

8. Ojciec Antonios (Antoni) Al-Hasarati (1870-1946)
   Złożył śluby zakonne 4 września 1888 roku w klasztorze św. Jerzego w Al-Na’me. Został wyświęcony na kapłana 4 października 1896 roku. Żył w pustelni przez dwadzieścia sześć lat, od 1920 r. do śmierci 11 lutego 1946 r.

9. Brat Butros (Piotr) Al-Meszmeszani (1860-1942)
   Przyjął habit zakonny 7 listopada 1896 roku. Służył pustelnikom przez trzydzieści lat.

10. Brat Michael (Michał) Al-Tanuri (1841-1901)
    Służył pustelnikom z pokorą i oddaniem. Zmarł w Annai 23 czerwca 1901 roku.

11. Ojciec Antonios (Antoni) Kozhajja (1883-1958)
    Zanim został mnichem, był księdzem diecezjalnym.  Śluby zakonne złożył 24 grudnia 1946 r. w klasztorze św. Cypriana i Justyny w Kfifan. Służył pustelnikom, po czym sam został pustelnikiem, pozostając w pustelni aż do śmierci 11 lipca 1958 r.

12. Ojciec Elias Abi Ramia Al-Ehmeżi (1870-1967)
    Był ostatnim ze współczesnych o. Szarbelowi. Zmarł 21 marca 1967 roku.

©Maronicka Fundacja Misyjna | Wszelkie prawa zastrzeżone