القديس مارون
Z sercem pełnym nadziei zwracam się do Ciebie, święty Maronie, orędowniku maronitów i wszystkich chrześcijan, którzy starają się niespokojni, aby rozpalić miłość Boga w naszych sercach, oświecić nasze umysły i poprowadzić nas ścieżkami prawości, abyśmy za Twoim wstawiennictwem zasłużyli na to, aby zobaczyć naszego Pana w niebie i chwalić go razem z wami na wieki wieków. Amen.
POCHODZENIE KOŚCIOŁA: ŚWIĘTY MARON
W pierwszej połowie V wieku, w regionie Cyrrhus, między Aleppo a Antiochią (na północny zachód od dzisiejszej Syrii), zmarł św. Maron, syryjskojęzyczny pustelnik pochodzenia aramejskiego. Region ten był administracyjnie znany już w okresie rzymsko-bizantyjskim za czasów Primy Syryjskiej.
Nie jest znana dokładna data śmierci św. Marona. Święty Maron zmarł na początku V wieku. Tradycja głosi, że zmarł w 410 roku, ale wszystko, co wiemy o jego śmierci, to fakt, że miała ona miejsce przed mianowaniem Teodoreta na biskupa Cyru w 423 roku.
Święty Maron nie założył Kościoła, ani zakonu, również nie pozostawił po sobie żadnych dzieł teologicznych czy filozoficznych. Założył duchową szkołę monastyczno-pustelniczą, opartą na Piśmie Świętym i Tradycji pierwszych Ojców Kościoła. Szkoła Jego uczniów miała znaczący wpływ na życie religijne całego regionu, w sposób który do dzisiaj prężnie się rozwija, przedstawiona przez Teodoreta jako „filozofia życia na wolnym powietrzu[1]”.
Podczas Soboru Chalcedońskiego w 451 r. Kościół Maronicki został podzielony na wiele Kościołów lokalnych z powodu konfliktów dogmatycznych, semantycznych i politycznych. Kościół syryjski został podzielony na dwie gałęzie: antychalcedońską (jakobici) i chalcedońską.
Na rozkaz bizantyjskiego cesarza Marcjusza (450-457), w 452 r., pod wpływem biskupa Teodoreta, uczniowie św. Marona wybudowali nad rzeką Orontes klasztor, który nazwali na cześć swego patrona Klasztorem Świętego Marona. Źródła historyczne nie precyzują lokalizacji tego klasztoru nad Orontesem.
Zgodnie z chaldejską definicją dogmatyczną, klasztor ten znalazł się w rejonie syryjskiej Secundy (Hama – Homs). był oparty na doktrynie prawosławno-katolickiej.
Natomiast jest pewne, że klasztor ten był nie tylko „domem modlitwy i pracy, ale także “twierdzą wiary i fundamentem przesłania”, jak stwierdził opat Boulos Naaman.[2]
Nie ma wątpliwości, iż prawdziwy maronityzm wywodzi się z Klasztoru Świętego Marona. Był to duchowy ruch monastyczny, który odważnie wyznaczał ich sposób życia i wpływał na ich historyczny przebieg.
Klasztor Świętego Marona stał się kolebką wielu klasztorów, które przeżywały rozkwit
w syryjskiej Secundzie Syria (tzn. Syria Salutaris). Społeczność skupiona wokół nich znana była jako Beit Maroun (Dom Marona).
Ta nowa maronicka wspólnota wkrótce powiększyła się w różnych miastach rzymskiej Syrii, głosząc wiarę chalcedońską. Wspólnota dotarła do wielu miejsc na górze Lebanon, gdzie Ibrahim z Cyryru, jeden z uczniów Marona, miał wpływ na nawrócenie wielu pogan w dolinie rzeki Adonis. Wspólnota ta później została nazwana jego imieniem: Nahr Ibrahim (Rzeka Abrahama).
Pod koniec VII lub na początku VIII w. z powodu podboju arabsko-muzułmańskiego zwolniła się siedziba patriarchalna w Antiochii. Wspólnota Maronitów pod przewodnictwem Klasztoru Świętego Marona podjęła inicjatywę wyboru Jana Marona na patriarchę Antiochii.
Autor: Elie T. Elias i Jad Kossaify
[1] Teodoret biskup Cyru, Historia mnichów z Syrii
[2] O. Paul Naaman, Teodoret z Cyru i klasztor św. Marona: początki Maronitów: esej o historii i geografii, Kaslik: CEDLUSEK, 1987.
Więcej: https://maronitefoundation.org/
